Δύο ξένοι…
Διασταυρώνονταν συχνά στο δρόμο χωρίς να χαιρετιούνται. Κανείς τους δεν θυμόταν πότε ήταν η τελευταία φορά που το είχαν κάνει. Η φιλία τους είχε χαλάσει καιρό τώρα, αλλά η γειτνίαση παρέμενε. Στην αρχή προσποιούνταν τους άγνωστους. Μερικά χρόνια αργότερα ήταν πραγματικά άγνωστοι. Ο χρόνος όργωνε τα πρόσωπα τους και τα παραμόρφωνε με ρυτίδες και αυλακώσεις. Αν συναντιόντουσαν τυχαία στο δρόμο πιθανώς ο ένας να μην αναγνώριζε τον άλλον, αλλά τώρα ήταν αναγκασμένοι να βλέπουν την μεταμόρφωση του περπατώντας στη ίδια γειτονιά, να γίνονται μάρτυρες της φθοράς και της ανοίκειας πλέον σε εκείνους ζωής του… Δεν θυμόντουσαν την αφορμή που είχε διακόψει τη φιλία τους, αλλά γνώριζαν πως ήταν τόσο ασήμαντη και ανούσια όσο η τελευταία σταγόνα σ’ ένα παραγεμισμένο ποτήρι. Κατά κάποιο τρόπο έπρεπε να έρθουν έτσι τα πράγματα, δεν είχαν μετανιώσει, δεν είχαν κάτσει να σκαλίσουν την εύθρυπτη και φτηνή επίστρωση του εγωισμού τους, απλά συνέχισαν τις ζωές τους παράλληλα, όπως ακριβώς προσπερνιούνταν. Κ