από το κέντρο της πόλης

Σηκώθηκε από τον βελούδινο καναπέ και λικνιζόμενη γέμισε την πίστα , το σώμα της ένα θαύμα της γεωμετρίας, περιχυμένο με κατράμι. Τη σίμωσα δειλά γευόμενος με την όσφρηση τη χαρακτηριστική μυρωδιά βρεγμένου χώματος και καρυκευμάτων που ανέδιναν οι πόροι της, από τα μεγάφωνα δραπέτευε το “strange” της Grace Jones και για ένα δευτερόλεπτο αναλογίστηκα πόσο της έμοιαζε, ένα δευτερόλεπτο που αρκούσε για να μου θωπεύσει παιχνιδιάρικα τον καβάλο ακουμπώντας την ένωση των αγαλματένιων γλουτών της πάνω του. Ύστερα όλα διαλύθηκαν από το δυνατό και επίμονο τράνταγμα της πόρτας. Δύο νεαροί καραμπινιέροι στέκονταν στο κατώφλι δηλώνοντας μου ότι τελώ υπό κράτηση. «Δεν καταλαβαίνω» «Η παραβίαση του αντικαπνιστικού νόμου στη χώρα μας τιμωρείται αυτεπάγγελτα. Καπνίζατε επί τρεις συνεχόμενες μέρες στο δωμάτιο αγνοώντας τις υποδείξεις του προσωπικού, αρνούμενος να πληρώσετε το προβλεπόμενο πρόστιμο. Ακολουθήστε μας σας παρακαλώ» «Αυτό είναι σίγουρα απ’ τ’ άγραφα. Σε στέλνω για επαγγελματική αποστολή

Η απαλή μελωδία του “Let it be” δραπέτευε από τα μεγάφωνα και σαβάνωνε τα πτώματα . Το αίμα πότιζε τη βελούδινη φόδρα των καναπέδων σα λιπαρό κρασί που κάποιος είχε ρίξει από το τραπέζι και τα σιδερικά, κρατημένα ακόμα στις άκαμπτες παλάμες, κάπνιζαν αχνά έχοντας κάνει τη δουλειά τους περίφημα. «Πόσοι ήταν;» «Δώδεκα, σαν τους Αποστόλους» «Και ποιος έδωσε το μοιραίο φιλί;» «Αυτός με την τρύπα στο μάγουλο, ήταν ο ίδιος που είχε κάνει και την κράτηση» Άνοιξα την πόρτα υποδεχόμενος τη Χίλντα στην αγκαλιά μου, αρκούσε μόνο ένα φιλί της για να καταλάβω τα πάντα. Δεν ήταν το αντρικό άρωμα που πετάριζε στην ατμόσφαιρα, ούτε η φωτογραφία από την πρώτη μας επέτειο που είχε μετακινηθεί απ’το ράφι, ούτε καν οι κλειστές κουρτίνες που έκρυβαν τη θέα του επιβλητικού φωταγωγημένου καθεδρικού της πόλης (διασωθείς σαν από θαύμα από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς μισό αιώνα νωρίτερα). Ήταν το φιλί της, η ψυχρή μεταλλικότητα των χειλιών της που με διαπέρασε σύγκορμο σαν το άγγιγμα της κάννης επισφρα

Μεσάνυχτα Δευτέρας . Υπεραστικές κλήσεις προς εκλιπόντες παραλήπτες. Η πόλη κλειστή στους πόθους και τις προκλήσεις. Παραδομένη στο στριγκό νανούρισμα της βδομαδιάτικης ρουτίνας. Παράδεισος για τους μοναχικούς, τους αλκοολικούς και τους συνταξιούχους. Νεκροταφείο ξενύχτηδων, αλλοπαρμένων ζητιάνων και ρακένδυτων συλλεκτών. Ενοικιαστήρια ονείρων αναρτημένα σε ανισόπεδες διαβάσεις, σκουριασμένα κάγκελα και υπόγεια ορθάδικα. Οι σπείρες του καπνού ανεβαίνουν στο ταβάνι, από γόπες νοτισμένες με κόκκινο κραγιόν χείλια που στις ξηρές ραβδώσεις τους μάζεψαν την προδοσία και την απόσυρση. Απονεκρωμένα από τη διάψευση, κορεσμένα από την ηδονή. Ψάχνουν ένα κορμί για να σβηστούν. όπως τα τσιγάρα στους μεταλλικούς πάτους των σταχτοδοχείων. Βαραίνουν τα βήματα, το ηλεκτρικό μπλουζ κάποιου σταθμού ελευθερώνεται από τις κατεβασμένες σιδεριές του νυχτερινού παντοπωλείου, ο γέρος από μέσα περιμένει τον θάνατο να τον μαζέψει πουλώντας μπαγιάτικα τσιγάρα στους χαρμάνηδες. Δέκα χρόνια ίδιος. Καμπούρης,