από το κέντρο της πόλης

Η αμαξοστοιχία αργοκυλά πάνω στις ράγες αφήνοντας τη θαλπωρή του σταθμού πίσω της, κινείται παράλληλα σε εγκαταλειμμένα βαγόνια παραδομένα στη βλάστηση και τη σκουριά. Παροπλισμένα σαν συνταξιούχοι δίπλα σε βιοτεχνίες, βιομηχανικές μονάδες και αποθήκες. Υλικό για διεστραμμένους ηδονοβλεψίες που ερεθίζονται με τη φθορά. Η πορνογραφία του αναπόδραστου εντυπωμένη στα μεταλλικά σκέλεθρα τους και το σαρακιασμένο τσιμέντο των παλιών, ρημαγμένων εργοστασίων. Οι γύψινες προτομές του Λένιν και του Γιαρουζέλσκι στοιβαγμένες στα αζήτητα, τα ανθρακορυχεία του Νιούκαστλ και του Σέφλιντ κακοφορμισμένες, σάπιες κουφάλες στο υπογάστριο της γης. Το Πρίπιετ μια φουτουριστική καρτ-ποστάλ από το κοντινό παρελθόν, νοτισμένη με διάφανες κλωστές ραδιενέργειας. Οι σκουριασμένες λαμαρίνες και τα νεκροταφεία αυτοκινήτων είναι τα απόβλητα που βγαίνουν από τα έντερα του σύγχρονου ανθρώπινου πολιτισμού. Ούτε εκείνος μπορεί να νικήσει το πεπρωμένο του, τα τεκμήρια του παρελθόντος του φαντάζουν κωμικά, οι επαναστ

Η ΔΕΗ είχε μόλις αποκαταστήσει την ηλεκτροδότηση στους εναέριους φανούς του στενού. Το γνώριμο κιτρινισμένο φως έλουζε τις πολυκατοικίες και τα σκουριασμένα στηθαία με τους ψωραλέους βασιλικούς. Ο υδράργυρος τραμπαλιζόταν στους 40 βαθμούς, όπως τότε, κοντά είκοσι χρόνια πριν. Βγήκε στο μπαλκόνι αφουγκραζόμενος τη θέα, ο χρόνος έδειχνε να έχει περάσει μόνο από πάνω του. Σκόνη σηκώθηκε και τον μετέφερε στα πληρωμένα σοκάκια της νιότης του. «Πόσο;» «50, σπίτι μου». Τα στήθη της ήταν μικρά σαν φραγκοστάφυλα, έπαιρνε αμπούλες οιστρογόνων τον πληροφόρησε. Κατέβηκε χαμηλότερα, στο ατροφικό πουλάκι της. Το πήρε και το βύζαξε όπως τον αντίχειρα του μικρός. Ο κρότος μιας εξάτμισης διέλυσε μονομιάς την ανάμνηση. Τα φώτα τρεμόπαιξαν και έσβησαν ξανά. Η κάψα κόλλαγε στο δέρμα του σαν τότε… Υ.Γ: Το διήγημα διακρίθηκε στον διαγωνισμό του περιοδικού "120 λέξεις" και θα παρουσιαστεί στα πλαίσια του street art festival 9-11 Ιουνίου στον εκθεσιακό χώρο της Helexpo