από το κέντρο της πόλης

De la fenêtre de son grenier , je le voyais s'étendre jusqu'à l'horizon. Tantôt avec ses lumières fades, assoupies, tantôt couvert du voile blanc du brouillard. Le grand canal de la ville nous séparait. De notre côté se trouvaient les bons restaurants, les kiosques aux moules et aux croquettes de poisson que l’on grignotait debout et la Place Saint-Géry οù l’on flirtait, les gobelets plastiques à bière en main. Nos vies allaient à la dérive, elles s’accrochaient à des enthousiasmes éphémères, elles tournoyaient autour d'intrigues enfantines et trébuchaient sur des défaites inévitables. Dans les brasseries poussiéreuses de la belle époque du passé, les sans-abri comptaient les pièces de monnaie et les alcooliques comptaient les secondes jusqu’à la prochaine bière. Le crachin tombait sur les vitres et fouettait les pensées qui cherchaient à se déverser sur des brouillons et des paquets de cigarettes froissés. Le temps ne s’arrêtait jamais, au contraire il exposait les p

«Έχω κάνει μια κράτηση στο όνομα Ιγκόρ Κολάροφ» Παρατήρησε το ανέκφραστο πρόσωπο του ρεσεψιονίστ και λίγο πιο κάτω την παλάμη του να ανοίγει μηχανικά για να υποδεχτεί το διαβατήριο του. Το κράτησε ανοιγμένο δίπλα του περνώντας τα στοιχεία στο δίκτυο του υπολογιστή. «Μετρητά ή κάρτα;» «Μετρητά» «Δωμάτιο 309, στον τρίτο όροφο , το πρωινό σερβίρεται από τις εφτά έως τις δέκα, καλώς ήρθατε στην Αθήνα κύριε Κολάροφ» «Μόνο τη νύχτα αυτή η πόλη φαίνεται όμορφη», αναλογίστηκε, «Μην παρασυρθείς όμως, καλύτερα να νοικιάσεις καμιά βίζιτα, ο σύνδεσμος θα σε καλέσει μόλις ειδοποιηθεί ότι έχεις φτάσει για να συναντηθείτε στο φουαγιέ». Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά αφότου έκλεισε την πόρτα πίσω του για να ακούσει την κλήση, βούρτσισε βιαστικά τα δόντια του και κατέβηκε. Στο βάθος της σάλας καθόταν ένας κοντοκουρεμένος τύπος με μαύρο κουστούμι σκυμμένος πάνω από ένα παλιό τεύχος της Izvestiya, πήγε και κάθισε δίπλα του αναγκάζοντας τον να σηκώσει το βλέμμα του. «Είχατε καλό ταξίδι;» Τον ρώτησ

Ο Δασκαλόπουλος σήκωσε προσεκτικά τα γυαλιά του τρίβοντας με τους κλειστούς δείκτες τα μάτια και ύστερα τα άφησε να στηριχθούν πάνω στη βάση της βλογιοκομμένης μύτης του . Το βλέμμα του καρφώθηκε στο δικό μου σα βέλος αποκαλύπτοντας τις έγνοιες που τον τυρανούσαν και την ανησυχία που κυμάτιζε μέσα του. «Μέχρι τώρα νόμιζα ότι ήταν μόνο φήμες, αστικός μύθος ή απλά αποκύημα της φαντασίας κάποιου αλήτη δημοσιογράφου, από τους αμέτρητους που κυκλοφορούν στο σινάφι, για να αυξήσει την αναγνωσιμότητα της κωλοφυλλάδας του. Όμως, δυστυχώς, τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Δεν χρειάζεται φυσικά να σου πω σε τι αναφέρομαι, υποθέτω ότι το γνωρίζεις και εσύ ο ίδιος» «Στα παιδιά που κοιμούνται και δεν ξυπνάνε ποτέ;» Κούνησε το κεφάλι του με ένα ειδός συγκατάβασης καθώς οι άκρες των χειλιών του σχημάτιζαν μιαν έκφραση αρρωστημένου σαρκασμού. «Πως είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Πως είναι δυνατόν να είναι αληθινό; Ώρες ώρες βέβαια αδυνατώ να αντισταθώ στο συμβολισμό. Τα παιδιά αυτής της χώρ

Αγαπημένη μου Νούρια . Κλείνω ένα χρόνο στο Ρέκιαβικ, ακόμα θυμάμαι τη μέρα που εκείνοι οι άθλιοι οι Γροιλανδοί ψαράδες με αποβίβασαν παράνομα, «Καλώς ήρθες στη Ντίσνευλαντ. Και μη διανοηθείς να επιστρέψεις, το αφεντικό θα σε ψάξει παντού». Μου είπαν. Στην αρχή βρήκα δουλειά στο λιμάνι. Κάθε που επέστρεφα βρωμοκοπούσα βακαλάο και λαρδί. Αλλά πίσω έχει αχλάδα την ουρά. Με τις πρώτες οικονομίες μου άνοιξα εστιατόριο στη Laugavegur, την εμπορική καρδιά της πόλης. Κρατάω τους τουρίστες στο κελάρι και διατηρώ τα όργανα τους σε ηφαιστειακό αλάτι, οι απανωτές εξαφανίσεις έχουν βέβαια θορυβήσει τις αρχές μιας τόσο φιλήσυχης χώρας. Δεν έχω πάντως παράπονο, οι δουλειές πάνε περίφημα, αποφεύγω μόνο τους Έλληνες. Το κρέας τους είναι πλούσιο σε τοξίνες και μπορεί να προκαλέσει δηλητηρίαση...