από το κέντρο της πόλης

Ήμουν τρεις μέρες νεκρός στην Α. Ένιωθα περήφανος γι' αυτό, ήταν ένα ωραίο μέρος για να πεθάνει κανείς, σίγουρα καλύτερο από την Αθήνα ή οποιαδήποτε άλλη τριτοκοσμική μεγαλούπολη. Τα πρώτα σημάδια σήψης είχαν ήδη καταλάβει το σαρκίο μου, καθώς το cd player έπαιζε ένα κομμάτι τζαζ που είχα βάλει στο repeat λίγο προτού αφήσω την τελευταία μου πνοή. Έτσι είχα φανταστεί το θάνατο μου,μέσα σε ένα νησιώτικο σπίτι με θόλο, σοφά, παλιά ξυλόγλυπτα έπιπλα και ένα ψάθινο καπέλο να κρέμεται στον τοίχο απέναντι. Αν ήμουν ζωντανός, θα μπορούσα να ακούσω τον παφλασμό των κυμάτων, την πρόσκρουση τους στην προκυμαία, το σφύριγμα του αέρα καθώς διαπερνούσε σαν αόρατη διάφανη λάβα τα στενοσόκακα, τα βήματα και τις φωνές του μεθυσμένου πλήθους, τα τραγούδια και τις φωνές της ασυνάρτητης χαράς τους. Τα βογγητά κάποιας απρόσωπης σαρκικής συνεύρεσης και ασφαλώς το αγαπημένο μου τζαζ κομμάτι. Αλλά, από την άλλη, δεν μπορούσα να τα έχω κι όλα, όφειλα να αποδεχτώ την κάθοδο μου στον κόσμο των νεκρών αφήνον

Το γράμμα του ήταν σύντομο και μεστό "Άσε τους μαλάκες τους καλλιτέχνες που κάνεις παρέα και έλα Βρυξέλλες, θα περάσουμε πρίμα" Λεφτά δεν είχα ούτε για κωλόχαρτο, ευτυχώς είχα τους καλλιτέχνες μου, δανείστηκα από έναν κόπανο σκηνοθέτη που είχε λάβει μια παχυλή κρατική επιδότηση για τη νέα σπλάτερ παπαριά του και έφυγα τσιφ για το αεροδρόμιο. Ο υπέρμετρος ενθουσιασμός μου με οδήγησε στην αίθουσα αναχωρήσεων δύο ώρες πριν την προγραμματισμένη πτήση, αν συνυπολόγιζε κανείς ότι πετούσα με Ολυμπιακή είχα πέντε ώρες γεμάτες να κωλοβαρέσω. Αδικημένος από τη φύση δεν ήμουν, το αντίθετο μάλλον, έπιασα με την άκρη του ματιού μου μια νόστιμη ξανθιά, της έπιασα και κουβέντα, έπιασα και λίγο μπουτάκι και η ώρα πέρασε φίνα. Φεύγοντας μου υποσχέθηκε ότι θα με κάνει φίλο και στο facebook. Πολύ χάρηκα. Με τον Π. είχα δώσει ραντεβού στο Gare du Midi, πρόκειται για τον μεγαλύτερο τερματικό σταθμό της πόλης των Βρυξελλών, γεμάτο πρεζάκια, απόκληρους και μεθύστακες. Βγαίνοντας είδα έναν τύπο να