Οι φόνοι των κεμπάπ (αστυνομικό αφήγημα εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα)
Ο Λυμπερόπουλος κάθεται αναπαυτικά στην εργονομική καρέκλα απέναντι μου την ώρα που εγώ κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα. Γνωρίζω καλά τι προοιωνίζει αυτή η επιτηδευμένα χαλαρή και εύθυμη διάθεση του, την ανάθεση μιας ακόμα αγγαρείας που θα μου την ανακοινώσει με πανηγυρικό στόμφο σαν να πρόκειται για διακοπές στην ύπαιθρο ή άδεια μετ΄αποδοχών. «Τι θα έλεγες για ένα ταξιδάκι στο Βερολίνο με όλα τα έξοδα πληρωμένα από την υπηρεσία;» Με ρωτάει δήθεν αθώα. «Ακούγεται πολύ ωραίο για να είναι αληθινό, μήπως θα ήταν καλό να προχωρήσεις και στις λεπτομέρειες;» «Πρόκειται για την υπόθεση Δεσποτίδη» «Και τι δουλειά έχουμε εμείς;» «Απολύτως καμία, απλά οι Γερμανοί αξιωματούχοι θα ήθελαν μια επιπλέον γνώμη που ίσως τους οδηγήσει στη σύλληψη των δραστών. Το θύμα ήταν Έλληνας, θεωρούν ότι κάποιος συμπατριώτης του θα μπορούσε να φωτίσει ορισμένες λεπτομέρειες που εκείνοι λόγω διαφορετικής νοοτροπίας αγνοούν. Γερμανική μεθοδικότητα, γι΄αυτό πάει μπροστά αυτός ο λαός. Φεύγεις αύριο μαζί με τον Ηλιά