Διασταυρώνονταν συχνά στο δρόμο χωρίς να χαιρετιούνται. Κανείς τους δεν θυμόταν πότε ήταν η τελευταία φορά που το είχαν κάνει. Η φιλία τους είχε χαλάσει καιρό τώρα, αλλά η γειτνίαση παρέμενε.
Στην αρχή προσποιούνταν τους άγνωστους. Μερικά χρόνια αργότερα ήταν πραγματικά άγνωστοι. Ο χρόνος όργωνε τα πρόσωπα τους και τα παραμόρφωνε με ρυτίδες και αυλακώσεις. Αν συναντιόντουσαν τυχαία στο δρόμο πιθανώς ο ένας να μην αναγνώριζε τον άλλον, αλλά τώρα ήταν αναγκασμένοι να βλέπουν την μεταμόρφωση του περπατώντας στη ίδια γειτονιά, να γίνονται μάρτυρες της φθοράς και της ανοίκειας πλέον σε εκείνους ζωής του…
Δεν θυμόντουσαν την αφορμή που είχε διακόψει τη φιλία τους, αλλά γνώριζαν πως ήταν τόσο ασήμαντη και ανούσια όσο η τελευταία σταγόνα σ’ ένα παραγεμισμένο ποτήρι. Κατά κάποιο τρόπο έπρεπε να έρθουν έτσι τα πράγματα, δεν είχαν μετανιώσει, δεν είχαν κάτσει να σκαλίσουν την εύθρυπτη και φτηνή επίστρωση του εγωισμού τους, απλά συνέχισαν τις ζωές τους παράλληλα, όπως ακριβώς προσπερνιούνταν. Και αν η καθημερινότητα και το αναγκαίο κακό της γειτνίασης τους έφερνε αντιμέτωπους στο ίδιο πεζοδρόμιο, όλο και κάποιος φρόντιζε να παρεκκλίνει της πορείας του για να μην κουτουλήσουν.
Τα γηρατειά τους βρήκαν να περιφέρονται στην ίδια γειτονιά, δεν είχαν μετακομίσει ούτε και παντρευτεί, είχαν σχεδόν ξεχάσει που ακριβώς ήθελαν να καταλήξουν ή τι όνειρα έκαναν στην αρχή της διαδρομής. Οι ζωές τους είχαν βουλιάξει στον συμβιβασμό, είχαν απορροφηθεί από τη ρουτίνα που διασταύρωνε της πορείες τους ενάντια στη θέληση τους, πιθανώς να είχαν γεράσει χρόνια νωρίτερα, ίσως και πριν χαλάσουν τη φιλία τους.
Ένα μεσημέρι στη συμβολή των οδών που ένωνε τα διαμερίσματα τους κουτουλήθηκαν άθελα τους. Κανένας τους δεν θέλησε να αποφύγει τις συνέπειες της μοιραίας συνάντησης, αντάλλαξαν τις απαραίτητες συγγνώμες με τη στεγνή επισημότητα δύο ξένων και ύστερα κίνησαν προς το καφενείο της πλατείας για να μοιραστούν ένα κρασί.
Όπως έκαναν και παλιά…
Διασταυρώνονταν συχνά στο δρόμο χωρίς να χαιρετιούνται. Κανείς τους δεν θυμόταν πότε ήταν η τελευταία φορά που το είχαν κάνει. Η φιλία τους είχε χαλάσει καιρό τώρα, αλλά η γειτνίαση παρέμενε.
Στην αρχή προσποιούνταν τους άγνωστους. Μερικά χρόνια αργότερα ήταν πραγματικά άγνωστοι. Ο χρόνος όργωνε τα πρόσωπα τους και τα παραμόρφωνε με ρυτίδες και αυλακώσεις. Αν συναντιόντουσαν τυχαία στο δρόμο πιθανώς ο ένας να μην αναγνώριζε τον άλλον, αλλά τώρα ήταν αναγκασμένοι να βλέπουν την μεταμόρφωση του περπατώντας στη ίδια γειτονιά, να γίνονται μάρτυρες της φθοράς και της ανοίκειας πλέον σε εκείνους ζωής του…
Δεν θυμόντουσαν την αφορμή που είχε διακόψει τη φιλία τους, αλλά γνώριζαν πως ήταν τόσο ασήμαντη και ανούσια όσο η τελευταία σταγόνα σ’ ένα παραγεμισμένο ποτήρι. Κατά κάποιο τρόπο έπρεπε να έρθουν έτσι τα πράγματα, δεν είχαν μετανιώσει, δεν είχαν κάτσει να σκαλίσουν την εύθρυπτη και φτηνή επίστρωση του εγωισμού τους, απλά συνέχισαν τις ζωές τους παράλληλα, όπως ακριβώς προσπερνιούνταν. Και αν η καθημερινότητα και το αναγκαίο κακό της γειτνίασης τους έφερνε αντιμέτωπους στο ίδιο πεζοδρόμιο, όλο και κάποιος φρόντιζε να παρεκκλίνει της πορείας του για να μην κουτουλήσουν.
Τα γηρατειά τους βρήκαν να περιφέρονται στην ίδια γειτονιά, δεν είχαν μετακομίσει ούτε και παντρευτεί, είχαν σχεδόν ξεχάσει που ακριβώς ήθελαν να καταλήξουν ή τι όνειρα έκαναν στην αρχή της διαδρομής. Οι ζωές τους είχαν βουλιάξει στον συμβιβασμό, είχαν απορροφηθεί από τη ρουτίνα που διασταύρωνε της πορείες τους ενάντια στη θέληση τους, πιθανώς να είχαν γεράσει χρόνια νωρίτερα, ίσως και πριν χαλάσουν τη φιλία τους.
Ένα μεσημέρι στη συμβολή των οδών που ένωνε τα διαμερίσματα τους κουτουλήθηκαν άθελα τους. Κανένας τους δεν θέλησε να αποφύγει τις συνέπειες της μοιραίας συνάντησης, αντάλλαξαν τις απαραίτητες συγγνώμες με τη στεγνή επισημότητα δύο ξένων και ύστερα κίνησαν προς το καφενείο της πλατείας για να μοιραστούν ένα κρασί. Όπως έκαναν και παλιά…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου