Ισλανδία...

Αγαπημένη μου Νούρια. Κλείνω ένα χρόνο στο Ρέκιαβικ, ακόμα θυμάμαι τη μέρα που εκείνοι οι άθλιοι οι Γροιλανδοί ψαράδες με αποβίβασαν παράνομα, «Καλώς ήρθες στη Ντίσνευλαντ. Και μη διανοηθείς να επιστρέψεις, το αφεντικό θα σε ψάξει παντού». Μου είπαν. Στην αρχή βρήκα δουλειά στο λιμάνι. Κάθε που επέστρεφα βρωμοκοπούσα βακαλάο και λαρδί. Αλλά πίσω έχει αχλάδα την ουρά. Με τις πρώτες οικονομίες μου άνοιξα εστιατόριο στη Laugavegur, την εμπορική καρδιά της πόλης. Κρατάω τους τουρίστες στο κελάρι και διατηρώ τα όργανα τους σε ηφαιστειακό αλάτι, οι απανωτές εξαφανίσεις έχουν βέβαια θορυβήσει τις αρχές μιας τόσο φιλήσυχης χώρας. Δεν έχω πάντως παράπονο, οι δουλειές πάνε περίφημα, αποφεύγω μόνο τους Έλληνες. Το κρέας τους είναι πλούσιο σε τοξίνες και μπορεί να προκαλέσει δηλητηρίαση...