«Έχω κάνει μια κράτηση στο όνομα Ιγκόρ Κολάροφ»
Παρατήρησε το ανέκφραστο πρόσωπο του ρεσεψιονίστ και λίγο πιο κάτω την παλάμη του να ανοίγει μηχανικά για να υποδεχτεί το διαβατήριο του. Το κράτησε ανοιγμένο δίπλα του περνώντας τα στοιχεία στο δίκτυο του υπολογιστή.
«Μετρητά ή κάρτα;»
«Μετρητά»
«Δωμάτιο 309, στον τρίτο όροφο , το πρωινό σερβίρεται από τις εφτά έως τις δέκα, καλώς ήρθατε στην Αθήνα κύριε Κολάροφ»
«Μόνο τη νύχτα αυτή η πόλη φαίνεται όμορφη», αναλογίστηκε, «Μην παρασυρθείς όμως, καλύτερα να νοικιάσεις καμιά βίζιτα, ο σύνδεσμος θα σε καλέσει μόλις ειδοποιηθεί ότι έχεις φτάσει για να συναντηθείτε στο φουαγιέ». Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά αφότου έκλεισε την πόρτα πίσω του για να ακούσει την κλήση, βούρτσισε βιαστικά τα δόντια του και κατέβηκε. Στο βάθος της σάλας καθόταν ένας κοντοκουρεμένος τύπος με μαύρο κουστούμι σκυμμένος πάνω από ένα παλιό τεύχος της Izvestiya, πήγε και κάθισε δίπλα του αναγκάζοντας τον να σηκώσει το βλέμμα του.
«Είχατε καλό ταξίδι;»
Τον ρώτησε με πεντακάθαρη Μοσχοβίτικη προφορά.
«Δεν έχω παράπονο»
Απάντησε προσπαθώντας να καλύψει τη δική του.
«Από πού είστε;»
«Κράσνονταρ Κράι»
«Έχετε καλή ομάδα φέτος, πάτε για πρωτάθλημα»
Τον εκνεύριζε πάντα η υποτιμητική πρωτευουσιάνικη συγκατάβαση, αλλά το μόνο που σκεφτόταν τώρα ήταν η δουλειά.
«Λοιπόν;»
Ρώτησε ξερά για να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα με τις περιττές εισαγωγικές σαχλαμάρες, ο άντρας απέναντι έβγαλε από τον χαρτοφύλακα ένα φάκελο και τον έτεινε μπροστά του.
«Περιέχει την φωτογραφία του στόχου σου και μια επιταγή πενήντα χιλιάδων ευρώ. Όταν αποσυρθείς στο δωμάτιο μπορείς να την μελετήσεις με την ησυχία σου. Η δουλειά πρέπει να γίνει μέσα στις επόμενες πέντε μέρες. Ο πελάτης θα σε πάρει από ασφαλή σύνδεση για να σου δώσει οδηγίες. Καλή επιτυχία»
***
Ο εκτελεστής συμβολαίων θανάτου δεν σκέφτεται ούτε ρωτάει, απλά πατάει τη σκανδάλη διώχνοντας τη σφαίρα από τη θαλάμη, κάνει αυτό που οι περισσότεροι διστάζουν να κάνουν ή πρέπει να έχουν ένα ισχυρό και αδιαπραγμάτευτο κίνητρο για να το πράξουν. Το δικό του κίνητρο είναι μόνο χρηματικό. Δεν τον ενδιαφέρει η ζωή που θα αφαιρέσει ούτε οι συνθήκες, μόνο να το κάνει καλά, επαγγελματικά. Έκλεισε τη συνδιάλεξη κοιτάζοντας τα φώτα της πόλης να απλώνονται σαν ιστός. Επανέφερε στο νου του τα λόγια του πελάτη.
«Πρόκειται για σκληρό καρύδι, κυκλοφορεί πάντα οπλισμένος και έχει μάτια ακόμα και στην πλάτη. Η μόνη στιγμή που μπορείς να τον αιφνιδιάσεις είναι όταν πηγαίνει το γιο του στο σχολείο. Έχει το πιστόλι κρυμμένο στο τσαντάκι και την προσοχή του στραμμένη στον κανακάρη του. Ο μικρός είναι το άσυλο του κατάλαβες, δεν πιστεύει ότι κάποιος μπορεί να τον σκοτώσει μπροστά στα μάτια του. Αύριο το πρωί ο σύνδεσμος θα σου προμηθεύσει ένα αυτοκίνητο μάρκας Kia και τύπου Rio. Με αυτό θα παρακολουθείς την διαδρομή του στόχου σου από το σπίτι στο σχολείο. Η δουλειά θα γίνει την Τετάρτη, αφού τελειώσεις ο σύνδεσμος θα σε περιμένει τρία στενά πιο πάνω. Θα βάλεις φωτιά στο αυτοκίνητο και θα επιβιβαστείς στη μηχανή του που θα σε μεταφέρει στο αεροδρόμιο για να πάρεις την πτήση σου. Σύμφωνοι;»
Ο εκτελεστής δεν σκέφτεται ούτε ρωτάει. Επανέλαβε στον εαυτό του βάζοντας δύο δάχτυλα Tullamore στο ποτήρι και ρίχνοντας ένα παγάκι. Πληκτρολόγησε στο ίντερνετ τη λίστα με τα γραφεία συνοδών. Πάτησε ένα στην τύχη βλέποντας στην οθόνη τις φωτογραφίες των κοριτσιών. Δεν ήθελε συμπατριώτισσα του, όταν βρίσκοταν σε αποστολές εκτός έδρας φρόντιζε να έχει τα νότα του φυλαγμένα από κάθε άποψη, οι Ελληνίδες βέβαια ήταν υποδεέστερες αλλά αυτό ελάχιστα τον ένοιαζε, μονάχα να γίνει καλά η δουλειά, και για να γίνει καλά η δουλειά όφειλε να αποβάλλει κάθε έγνοια και άγχος απ το κεφάλι του. Διάλεξε μια ζουμπουρλή που το γραφείο στην εισαγωγή την προμόταρε σαν την κοπέλα της διπλανής πόρτας, δύο ώρες αργότερα του χτύπαγε τη δικιά του.
***
«Καλό σας ταξίδι κύριε Κολάροφ»
Του είπε η όμορφη συνοδός εδάφους επιστρέφοντας του το διαβατήριο. Κάθισε περιμένοντας να δει την αναγγελία της πύλης επιβίβασης στον φωτεινό πίνακα. Δεν θυμόταν το πετρωμένο βλέμμα του στόχου του, χρειάστηκε ευτυχώς να ξοδέψει μια μόνο σφαίρα για του τρυπήσει τον κρόταφο, ο φλοιός του κρανίου είναι πιο λεπτός στο συγκεκριμένο σημείο. Το βλέμμα του παιδιού ωστόσο του είχε εντυπωθεί πολύ καλά, βλέμμα απορίας και έκπληξης, κενό που μπορεί να χωρέσει μέσα του όλα τα κρίματα της ανθρωπότητας, όλο το δέος και το βάρος μπροστά στο ασύλληπτο. Η πύλη εισόδου εμφανίστηκε στον πίνακα διώχνοντας του την ανάμνηση. Σε τρεις ώρες θα βρισκόταν στη Μόσχα, θα πέταγε το πλαστό του διαβατήριο στο Μόσκοβα, θα γινόταν για λίγες μέρες ξανά ο Αντόν, πιθανώς να έκανε και μια βόλτα από διαμέρισμα της μητέρας του στα περίχωρα. Είχε πολύ καιρό να τη δει.
«Έχω κάνει μια κράτηση στο όνομα Ιγκόρ Κολάροφ»
Παρατήρησε το ανέκφραστο πρόσωπο του ρεσεψιονίστ και λίγο πιο κάτω την παλάμη του να ανοίγει μηχανικά για να υποδεχτεί το διαβατήριο του. Το κράτησε ανοιγμένο δίπλα του περνώντας τα στοιχεία στο δίκτυο του υπολογιστή.
«Μετρητά ή κάρτα;»
«Μετρητά»
«Δωμάτιο 309, στον τρίτο όροφο , το πρωινό σερβίρεται από τις εφτά έως τις δέκα, καλώς ήρθατε στην Αθήνα κύριε Κολάροφ»
«Μόνο τη νύχτα αυτή η πόλη φαίνεται όμορφη», αναλογίστηκε, «Μην παρασυρθείς όμως, καλύτερα να νοικιάσεις καμιά βίζιτα, ο σύνδεσμος θα σε καλέσει μόλις ειδοποιηθεί ότι έχεις φτάσει για να συναντηθείτε στο φουαγιέ». Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά αφότου έκλεισε την πόρτα πίσω του για να ακούσει την κλήση, βούρτσισε βιαστικά τα δόντια του και κατέβηκε. Στο βάθος της σάλας καθόταν ένας κοντοκουρεμένος τύπος με μαύρο κουστούμι σκυμμένος πάνω από ένα παλιό τεύχος της Izvestiya, πήγε και κάθισε δίπλα του αναγκάζοντας τον να σηκώσει το βλέμμα του.
«Είχατε καλό ταξίδι;»
Τον ρώτησε με πεντακάθαρη Μοσχοβίτικη προφορά.
«Δεν έχω παράπονο»
Απάντησε προσπαθώντας να καλύψει τη δική του.
«Από πού είστε;»
«Κράσνονταρ Κράι»
«Έχετε καλή ομάδα φέτος, πάτε για πρωτάθλημα»
Τον εκνεύριζε πάντα η υποτιμητική πρωτευουσιάνικη συγκατάβαση, αλλά το μόνο που σκεφτόταν τώρα ήταν η δουλειά.
«Λοιπόν;»
Ρώτησε ξερά για να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα με τις περιττές εισαγωγικές σαχλαμάρες, ο άντρας απέναντι έβγαλε από τον χαρτοφύλακα ένα φάκελο και τον έτεινε μπροστά του.
«Περιέχει την φωτογραφία του στόχου σου και μια επιταγή πενήντα χιλιάδων ευρώ. Όταν αποσυρθείς στο δωμάτιο μπορείς να την μελετήσεις με την ησυχία σου. Η δουλειά πρέπει να γίνει μέσα στις επόμενες πέντε μέρες. Ο πελάτης θα σε πάρει από ασφαλή σύνδεση για να σου δώσει οδηγίες. Καλή επιτυχία»
***
Ο εκτελεστής συμβολαίων θανάτου δεν σκέφτεται ούτε ρωτάει, απλά πατάει τη σκανδάλη διώχνοντας τη σφαίρα από τη θαλάμη, κάνει αυτό που οι περισσότεροι διστάζουν να κάνουν ή πρέπει να έχουν ένα ισχυρό και αδιαπραγμάτευτο κίνητρο για να το πράξουν. Το δικό του κίνητρο είναι μόνο χρηματικό. Δεν τον ενδιαφέρει η ζωή που θα αφαιρέσει ούτε οι συνθήκες, μόνο να το κάνει καλά, επαγγελματικά. Έκλεισε τη συνδιάλεξη κοιτάζοντας τα φώτα της πόλης να απλώνονται σαν ιστός. Επανέφερε στο νου του τα λόγια του πελάτη.
«Πρόκειται για σκληρό καρύδι, κυκλοφορεί πάντα οπλισμένος και έχει μάτια ακόμα και στην πλάτη. Η μόνη στιγμή που μπορείς να τον αιφνιδιάσεις είναι όταν πηγαίνει το γιο του στο σχολείο. Έχει το πιστόλι κρυμμένο στο τσαντάκι και την προσοχή του στραμμένη στον κανακάρη του. Ο μικρός είναι το άσυλο του κατάλαβες, δεν πιστεύει ότι κάποιος μπορεί να τον σκοτώσει μπροστά στα μάτια του. Αύριο το πρωί ο σύνδεσμος θα σου προμηθεύσει ένα αυτοκίνητο μάρκας Kia και τύπου Rio. Με αυτό θα παρακολουθείς την διαδρομή του στόχου σου από το σπίτι στο σχολείο. Η δουλειά θα γίνει την Τετάρτη, αφού τελειώσεις ο σύνδεσμος θα σε περιμένει τρία στενά πιο πάνω. Θα βάλεις φωτιά στο αυτοκίνητο και θα επιβιβαστείς στη μηχανή του που θα σε μεταφέρει στο αεροδρόμιο για να πάρεις την πτήση σου. Σύμφωνοι;»
Ο εκτελεστής δεν σκέφτεται ούτε ρωτάει. Επανέλαβε στον εαυτό του βάζοντας δύο δάχτυλα Tullamore στο ποτήρι και ρίχνοντας ένα παγάκι. Πληκτρολόγησε στο ίντερνετ τη λίστα με τα γραφεία συνοδών. Πάτησε ένα στην τύχη βλέποντας στην οθόνη τις φωτογραφίες των κοριτσιών. Δεν ήθελε συμπατριώτισσα του, όταν βρίσκοταν σε αποστολές εκτός έδρας φρόντιζε να έχει τα νότα του φυλαγμένα από κάθε άποψη, οι Ελληνίδες βέβαια ήταν υποδεέστερες αλλά αυτό ελάχιστα τον ένοιαζε, μονάχα να γίνει καλά η δουλειά, και για να γίνει καλά η δουλειά όφειλε να αποβάλλει κάθε έγνοια και άγχος απ το κεφάλι του. Διάλεξε μια ζουμπουρλή που το γραφείο στην εισαγωγή την προμόταρε σαν την κοπέλα της διπλανής πόρτας, δύο ώρες αργότερα του χτύπαγε τη δικιά του.
***
«Καλό σας ταξίδι κύριε Κολάροφ»
Του είπε η όμορφη συνοδός εδάφους επιστρέφοντας του το διαβατήριο. Κάθισε περιμένοντας να δει την αναγγελία της πύλης επιβίβασης στον φωτεινό πίνακα. Δεν θυμόταν το πετρωμένο βλέμμα του στόχου του, χρειάστηκε ευτυχώς να ξοδέψει μια μόνο σφαίρα για του τρυπήσει τον κρόταφο, ο φλοιός του κρανίου είναι πιο λεπτός στο συγκεκριμένο σημείο. Το βλέμμα του παιδιού ωστόσο του είχε εντυπωθεί πολύ καλά, βλέμμα απορίας και έκπληξης, κενό που μπορεί να χωρέσει μέσα του όλα τα κρίματα της ανθρωπότητας, όλο το δέος και το βάρος μπροστά στο ασύλληπτο. Η πύλη εισόδου εμφανίστηκε στον πίνακα διώχνοντας του την ανάμνηση. Σε τρεις ώρες θα βρισκόταν στη Μόσχα, θα πέταγε το πλαστό του διαβατήριο στο Μόσκοβα, θα γινόταν για λίγες μέρες ξανά ο Αντόν, πιθανώς να έκανε και μια βόλτα από διαμέρισμα της μητέρας του στα περίχωρα. Είχε πολύ καιρό να τη δει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου