Σκουριασμένα τρένα (Το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη-Αθήνα)

Η αμαξοστοιχία αργοκυλά πάνω στις ράγες αφήνοντας τη θαλπωρή του σταθμού πίσω της, κινείται παράλληλα σε εγκαταλειμμένα βαγόνια παραδομένα στη βλάστηση και τη σκουριά. Παροπλισμένα σαν συνταξιούχοι δίπλα σε βιοτεχνίες, βιομηχανικές μονάδες και αποθήκες. Υλικό για διεστραμμένους ηδονοβλεψίες που ερεθίζονται με τη φθορά. Η πορνογραφία του αναπόδραστου εντυπωμένη στα μεταλλικά σκέλεθρα τους και το σαρακιασμένο τσιμέντο των παλιών, ρημαγμένων εργοστασίων. Οι γύψινες προτομές του Λένιν και του Γιαρουζέλσκι στοιβαγμένες στα αζήτητα, τα ανθρακορυχεία του Νιούκαστλ και του Σέφλιντ κακοφορμισμένες, σάπιες κουφάλες στο υπογάστριο της γης. Το Πρίπιετ μια φουτουριστική καρτ-ποστάλ από το κοντινό παρελθόν, νοτισμένη με διάφανες κλωστές ραδιενέργειας. Οι σκουριασμένες λαμαρίνες και τα νεκροταφεία αυτοκινήτων είναι τα απόβλητα που βγαίνουν από τα έντερα του σύγχρονου ανθρώπινου πολιτισμού. Ούτε εκείνος μπορεί να νικήσει το πεπρωμένο του, τα τεκμήρια του παρελθόντος του φαντάζουν κωμικά, οι επαναστάσεις μάταιες, ο θάνατος δεδομένος. Στάση Παλαιοφάρσαλα: Πάλι τα αχρηστευμένα τρένα καθηλωμένα στις παράλληλες ράγες. Με τις προσόψεις θλιμμένες, μουτζουρωμένες από γκράφιτι και ορνιθοσκαλίσματα. Τα φινιστρίνια τους σπασμένα από κοτρόνες. Οι πιτσιρικάδες συνήθως εκδηλώνουν την οργή τους σε εγκαταλειμμένα βαγόνια και αποσυρμένα αστικά λεωφορεία, διαισθάνονται ότι και η δική τους νεότητα έχει ημερομηνία λήξης και σπεύδουν να καταστρέψουν κάθε τι που τους το υπενθυμίζει. Λίγο πριν τη Λαμία τα μνήματα του νεκροταφείου, και στο βάθος τα ξεροβούνια στεφανωμένα από τα σύννεφα. Μόνο η φύση γνωρίζει τόσο καλά να δαμάζει τον χρόνο, αμετάβλητη στα τερτίπια του, ποτισμένη με το αίμα της ανθρώπινης ανοησίας. Στο βάθος ξεπροβάλλουν τα πρώτα σπίτια της πόλης, μπορούμε ακόμα να φτάσουμε τον ορίζοντα. Ευτυχώς απογυμνωμένοι από προσδοκίες.