00:00

Η ΔΕΗ είχε μόλις αποκαταστήσει την ηλεκτροδότηση στους εναέριους φανούς του στενού. Το γνώριμο κιτρινισμένο φως έλουζε τις πολυκατοικίες και τα σκουριασμένα στηθαία με τους ψωραλέους βασιλικούς. Ο υδράργυρος τραμπαλιζόταν στους 40 βαθμούς, όπως τότε, κοντά είκοσι χρόνια πριν. Βγήκε στο μπαλκόνι αφουγκραζόμενος τη θέα, ο χρόνος έδειχνε να έχει περάσει μόνο από πάνω του. Σκόνη σηκώθηκε και τον μετέφερε στα πληρωμένα σοκάκια της νιότης του.
«Πόσο;»
«50, σπίτι μου».
Τα στήθη της ήταν μικρά σαν φραγκοστάφυλα, έπαιρνε αμπούλες οιστρογόνων τον πληροφόρησε. Κατέβηκε χαμηλότερα, στο ατροφικό πουλάκι της. Το πήρε και το βύζαξε όπως τον αντίχειρα του μικρός. Ο κρότος μιας εξάτμισης διέλυσε μονομιάς την ανάμνηση. Τα φώτα τρεμόπαιξαν και έσβησαν ξανά. Η κάψα κόλλαγε στο δέρμα του σαν τότε…
Υ.Γ: Το διήγημα διακρίθηκε στον διαγωνισμό του περιοδικού "120 λέξεις" και θα παρουσιαστεί στα πλαίσια του street art festival 9-11 Ιουνίου στον εκθεσιακό χώρο της Helexpo

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εκτέλεση