Το θύμα βρίσκεται καθισμένο στον καναπέ του καθιστικού του, μας κοιτάει με το ίδιο ανέκφραστο και πετρωμένο βλέμμα που ελάχιστα διαφέρει από νεκρό σε νεκρό. Είναι οπωσδήποτε νεκρός. Το επιβεβαιώνει ο σφυγμός του, η θερμοκρασία του σώματος και τα δύσκαμπτα άκρα του. Δεν φέρει ωστόσο κανένα εξωτερικό τραύμα, ο Καραντινάκης ύστερα από μια πρόχειρη, ολιγόλεπτη εξέταση αποφαίνεται στραγγαλισμό. Εντούτοις διατηρεί μια μικρή επιφύλαξη μέχρι να ολοκληρωθεί η νεκροψία.
«Συγγραφέας»
Μονολογεί με μια αδιόρατη νότα απαξίωσης ο Ηλιάδης.
«Γνωστός;»
«Τόσο γνωστός όσο και ατάλαντος. Απορώ πως δεν τον έχεις ακούσει»
«Αποφεύγω τα εγχώρια προιόντα. Πάντως η ιδιότητα του περιορίζει σημαντικά τη γκάμα των υποψήφιων δραστών. Ή εραστής ή ανταγωνιστής»
«Στην πρώτη περίπτωση βάλε ένα μικρό αστερίσκο. Ο συγχωρεμένος ήταν μεγάλος μουνάκιας»
«Και αρκετά νταβραντoμένος, το θεωρώ μάλλον απίθανο να πρόκειται για γυναικεία δουλειά. Ποιος τον βρήκε;»
«Η οικιακή βοηθός. Έχει αποσυρθεί στο υπνοδωμάτιο μέχρι η σήμανση να τελειώσει με τη συλλογή των στοιχείων. Νομίζω ότι θα μπορούσαμε να είχαμε μια μικρή κουβέντα μαζί της»
***
Εισερχόμενοι στο υπνοδωμάτιο αντικρίζουμε μια ζουμπουρλή γυναίκα ασιατικών χαρακτηριστικών που με παραπέμπει στις παραγκουπόλεις της Μανίλα. Το ένστικτο μου πέφτει μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα έξω όταν με πληροφορεί ότι κατάγεται από τα βάθη του Καζακστάν.
«Κύριο Πέτρο πολύ καλό άνθρωπος»
Με πληροφορεί με μια νότα προσποιητού μελοδραματισμού.
«Εσείς τον βρήκατε;»
«Ναι το προυί, μου έχει δώσει κλειδιά για να μπάινω μόνη μου, σήμερα κανονικά θα έλειπε σε ένα δουλειά, μπήκα και τον βρήκα στον καναπέ του»
«Είχε εχθρούς;»
«Κύριο Πέτρο, όχι! Εχθρούς όχι. Αλλά πουλές γυναίκες.Οοο!»
Με πληροφορεί επιβεβαιώνοντας τα λόγια του Ηλιάδη. Την ευχαριστώ και κινώ μαζί του προς την έξοδο.
«Θέλεις να ακούσεις ένα ανέκδοτο;»
Μου λέει μόλις βγαίνουμε στο πεζοδρόμιο.
«Για πες»
«Δύο συνάδελφοι φεύγουν από τη δουλειά. Είσαι για μια παρτούζα; Ρωτάει ο ένας. Ναι, πόσοι θα είμαστε, απαντάει ο άλλος. Αν έρθει και η γυναίκα σου τρεις»
***
Εξετάζοντας τα δεδομένα της υπόθεσης ο πρώτος άνθρωπος μου έρχεται στο νου είναι ο Στάμος. Από την εποχή που τον είχαμε ξελασπώσει, και ίσως λόγο της δημοσιότητας που πήρε το θέμα, κατάφερε να εξελιχθεί σε έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους εγχώριους συγγραφείς. Υποδέχεται την κλίση μου με ένα γνήσιο επιφώνημα ευχάριστης έκπληξης.
«Πράγματι τα άκουσα τα νέα, αν και δεν μπορώ να πω ότι λυπήθηκα»
Με πληροφορεί αφού τον ενημερώνω για τα τεκταινόμενα.
«Ήταν τελικά τόσο απαίσιος;»
«Όχι, ήταν απλά φαιδρός. Μια ακόμα προσθήκη στην «Πινακοθήκη Τεράτων» όπως την είχε κάποτε χαρακτηρίσει ένας πολύ αξιόλογος συγγραφέας».
«Μπορεί να πάει το μυαλό σου σε κάποιον που θα επιθυμούσε να τον βγάλει από τη μέση;»
«Είχα την εντύπωση ότι το έντσικτο του λαγονικού το έχετε εσείς οι αστυνόμοι. Αλήθεια έχεις ακόμα για βοηθό εκείνον τον δαιμόνιο τύπο»
Αναφέρεται φυσικά στον Ηλιάδη, τον διαβεβαιώνω ότι θα του δώσω τα χαιρετίσματα του και κλείνουμε μετά από μια ολιγόλεπτη κουβεντούλα για τα νέα μας. Τελικά πρέπει να βγάλουμε μόνοι μας τα κάστανα από τη φωτιά…
***
«Βγήκαν τα αποτελέσματα των τοξικολογικών, στο αίμα του θύματος εντοπίστηκαν μεγάλες ποσότητες υπνωτικών χαπιών. Επίσης στα ρούχα του βρέθηκαν γυναικείες τρίχες»
Χωρίς να το γνωρίζει ο Καραντινάκης μου έχει μόλις υποδείξει τον ένοχο της υπόθεσης.
«Δηλαδή θα μπορούσε ο δράστης να ρίξει τα χάπια μέσα στο ποτήρι του και, αφού τον ναρκώσει, ακολούθως να τον στραγγαλίσει»
«Φαίνεται το πιο πιθανό σενάριο, η επήρεια των υπνωτικών χαπιών εξαφανίζεται από το αίμα μετά το πρώτο εικοσιτετράωρο. Επομένως είναι απίθανο να τα είχε καταναλώσει σε κάποιο προγενέστερο στάδιο»
***
«Το πρώτο πράγμα που αναπήδησε στο νου μου μετά την ενημέρωση από τον Καραντινάκη ήταν η απουσία ποτηριών από το τραπέζι. Ο δολοφόνος φαίνεται λειτούργησε μεθοδικά πλένοντας τα πειστήρια μετά την πράξη. Θα μπορούσε να ήταν κάποια παλιά ερωμένη του ωστόσο εκεί μια δεύτερη ένδειξη ακύρωσε αυτό το σενάριο. Το σπίτι ήταν πεντακάθαρο, τα σεντόνια τσακισμένα υποδειγματικά, τα ράφια έδειχναν μόλις να έχουν σκουπιστεί με το ξεσκονόπανο. Ήταν δυνατόν η οικιακή βοηθός να βρήκε τον εργοδότη της νεκρό και να συγύρισε το σπίτι σα να μην συνέβαινε τίποτα καλώντας μετά την αστυνομία; Το ύφος συντριβής της είχε κάτι το εξόφθαλμα θεατρινίστικο, το μόνο γεγονός που απομάκρυνε τις υποψίες από πάνω της ήταν ο τρόπος δολοφονίας του. Το πόρισμα του Καραντινάκη ήρθε για να ξεκλειδώσει και την τελευταία πόρτα του γρίφου. Όταν πήγα και την βρήκα έδειχνε σα να με περίμενε. Δεν χρειάστηκε να την πιέσω για τίποτα. Μου τα είπε όλα χαρτί και καλαμάρι. Ο μακαρίτης την είχε αφήσει έγκυο και την εκβίαζε να ρίξει το παιδί αλλιώς θα την κατέδιδε στο αλλοδαπών. Εκείνη ήθελε να το κρατήσει και για να τον εκδικηθεί σκαρφίστηκε αυτόν τον τρόπο. Τον είχε επισκεφτεί από το προηγούμενο βράδυ για να το συζητήσουν και βρήκε την ευκαιρία να ρίξει τα χάπια στο ποτό του».
Βλέπω τον Δασκαλόπουλο να τρίβει το μέτωπο του σκεπτικός σαν να προσπαθεί να διώξει κάποια δυσάρεστη έγνοια.
«Συμβαίνει κάτι;»
Τον ρωτάω.
«Ξέρεις ήταν από τους αγαπημένους συγγραφείς της πεθεράς μου, όχι ότι εκτίμησα ποτέ το γούστο της αλλά κάθε τι που την φέρνει στο μυαλό μου μου προκαλεί μια στιγμίαια συσκότιση»
Προσπαθώ να κρύψω το γέλιο μου τοποθετώντας την παλάμη μπροστά απ’ το στόμα. Ο καθένας έχει τα θέματα του σ’ αυτή την πόλη, σκέφτομαι…
Το θύμα βρίσκεται καθισμένο στον καναπέ του καθιστικού του, μας κοιτάει με το ίδιο ανέκφραστο και πετρωμένο βλέμμα που ελάχιστα διαφέρει από νεκρό σε νεκρό. Είναι οπωσδήποτε νεκρός. Το επιβεβαιώνει ο σφυγμός του, η θερμοκρασία του σώματος και τα δύσκαμπτα άκρα του. Δεν φέρει ωστόσο κανένα εξωτερικό τραύμα, ο Καραντινάκης ύστερα από μια πρόχειρη, ολιγόλεπτη εξέταση αποφαίνεται στραγγαλισμό. Εντούτοις διατηρεί μια μικρή επιφύλαξη μέχρι να ολοκληρωθεί η νεκροψία.
«Συγγραφέας»
Μονολογεί με μια αδιόρατη νότα απαξίωσης ο Ηλιάδης.
«Γνωστός;»
«Τόσο γνωστός όσο και ατάλαντος. Απορώ πως δεν τον έχεις ακούσει»
«Αποφεύγω τα εγχώρια προιόντα. Πάντως η ιδιότητα του περιορίζει σημαντικά τη γκάμα των υποψήφιων δραστών. Ή εραστής ή ανταγωνιστής»
«Στην πρώτη περίπτωση βάλε ένα μικρό αστερίσκο. Ο συγχωρεμένος ήταν μεγάλος μουνάκιας»
«Και αρκετά νταβραντoμένος, το θεωρώ μάλλον απίθανο να πρόκειται για γυναικεία δουλειά. Ποιος τον βρήκε;»
«Η οικιακή βοηθός. Έχει αποσυρθεί στο υπνοδωμάτιο μέχρι η σήμανση να τελειώσει με τη συλλογή των στοιχείων. Νομίζω ότι θα μπορούσαμε να είχαμε μια μικρή κουβέντα μαζί της»
***
Εισερχόμενοι στο υπνοδωμάτιο αντικρίζουμε μια ζουμπουρλή γυναίκα ασιατικών χαρακτηριστικών που με παραπέμπει στις παραγκουπόλεις της Μανίλα. Το ένστικτο μου πέφτει μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα έξω όταν με πληροφορεί ότι κατάγεται από τα βάθη του Καζακστάν.
«Κύριο Πέτρο πολύ καλό άνθρωπος»
Με πληροφορεί με μια νότα προσποιητού μελοδραματισμού.
«Εσείς τον βρήκατε;»
«Ναι το προυί, μου έχει δώσει κλειδιά για να μπάινω μόνη μου, σήμερα κανονικά θα έλειπε σε ένα δουλειά, μπήκα και τον βρήκα στον καναπέ του»
«Είχε εχθρούς;»
«Κύριο Πέτρο, όχι! Εχθρούς όχι. Αλλά πουλές γυναίκες.Οοο!»
Με πληροφορεί επιβεβαιώνοντας τα λόγια του Ηλιάδη. Την ευχαριστώ και κινώ μαζί του προς την έξοδο.
«Θέλεις να ακούσεις ένα ανέκδοτο;»
Μου λέει μόλις βγαίνουμε στο πεζοδρόμιο.
«Για πες»
«Δύο συνάδελφοι φεύγουν από τη δουλειά. Είσαι για μια παρτούζα; Ρωτάει ο ένας. Ναι, πόσοι θα είμαστε, απαντάει ο άλλος. Αν έρθει και η γυναίκα σου τρεις»
***
Εξετάζοντας τα δεδομένα της υπόθεσης ο πρώτος άνθρωπος μου έρχεται στο νου είναι ο Στάμος. Από την εποχή που τον είχαμε ξελασπώσει, και ίσως λόγο της δημοσιότητας που πήρε το θέμα, κατάφερε να εξελιχθεί σε έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους εγχώριους συγγραφείς. Υποδέχεται την κλίση μου με ένα γνήσιο επιφώνημα ευχάριστης έκπληξης.
«Πράγματι τα άκουσα τα νέα, αν και δεν μπορώ να πω ότι λυπήθηκα»
Με πληροφορεί αφού τον ενημερώνω για τα τεκταινόμενα.
«Ήταν τελικά τόσο απαίσιος;»
«Όχι, ήταν απλά φαιδρός. Μια ακόμα προσθήκη στην «Πινακοθήκη Τεράτων» όπως την είχε κάποτε χαρακτηρίσει ένας πολύ αξιόλογος συγγραφέας».
«Μπορεί να πάει το μυαλό σου σε κάποιον που θα επιθυμούσε να τον βγάλει από τη μέση;»
«Είχα την εντύπωση ότι το έντσικτο του λαγονικού το έχετε εσείς οι αστυνόμοι. Αλήθεια έχεις ακόμα για βοηθό εκείνον τον δαιμόνιο τύπο»
Αναφέρεται φυσικά στον Ηλιάδη, τον διαβεβαιώνω ότι θα του δώσω τα χαιρετίσματα του και κλείνουμε μετά από μια ολιγόλεπτη κουβεντούλα για τα νέα μας. Τελικά πρέπει να βγάλουμε μόνοι μας τα κάστανα από τη φωτιά…
***
«Βγήκαν τα αποτελέσματα των τοξικολογικών, στο αίμα του θύματος εντοπίστηκαν μεγάλες ποσότητες υπνωτικών χαπιών. Επίσης στα ρούχα του βρέθηκαν γυναικείες τρίχες»
Χωρίς να το γνωρίζει ο Καραντινάκης μου έχει μόλις υποδείξει τον ένοχο της υπόθεσης.
«Δηλαδή θα μπορούσε ο δράστης να ρίξει τα χάπια μέσα στο ποτήρι του και, αφού τον ναρκώσει, ακολούθως να τον στραγγαλίσει»
«Φαίνεται το πιο πιθανό σενάριο, η επήρεια των υπνωτικών χαπιών εξαφανίζεται από το αίμα μετά το πρώτο εικοσιτετράωρο. Επομένως είναι απίθανο να τα είχε καταναλώσει σε κάποιο προγενέστερο στάδιο»
***
«Το πρώτο πράγμα που αναπήδησε στο νου μου μετά την ενημέρωση από τον Καραντινάκη ήταν η απουσία ποτηριών από το τραπέζι. Ο δολοφόνος φαίνεται λειτούργησε μεθοδικά πλένοντας τα πειστήρια μετά την πράξη. Θα μπορούσε να ήταν κάποια παλιά ερωμένη του ωστόσο εκεί μια δεύτερη ένδειξη ακύρωσε αυτό το σενάριο. Το σπίτι ήταν πεντακάθαρο, τα σεντόνια τσακισμένα υποδειγματικά, τα ράφια έδειχναν μόλις να έχουν σκουπιστεί με το ξεσκονόπανο. Ήταν δυνατόν η οικιακή βοηθός να βρήκε τον εργοδότη της νεκρό και να συγύρισε το σπίτι σα να μην συνέβαινε τίποτα καλώντας μετά την αστυνομία; Το ύφος συντριβής της είχε κάτι το εξόφθαλμα θεατρινίστικο, το μόνο γεγονός που απομάκρυνε τις υποψίες από πάνω της ήταν ο τρόπος δολοφονίας του. Το πόρισμα του Καραντινάκη ήρθε για να ξεκλειδώσει και την τελευταία πόρτα του γρίφου. Όταν πήγα και την βρήκα έδειχνε σα να με περίμενε. Δεν χρειάστηκε να την πιέσω για τίποτα. Μου τα είπε όλα χαρτί και καλαμάρι. Ο μακαρίτης την είχε αφήσει έγκυο και την εκβίαζε να ρίξει το παιδί αλλιώς θα την κατέδιδε στο αλλοδαπών. Εκείνη ήθελε να το κρατήσει και για να τον εκδικηθεί σκαρφίστηκε αυτόν τον τρόπο. Τον είχε επισκεφτεί από το προηγούμενο βράδυ για να το συζητήσουν και βρήκε την ευκαιρία να ρίξει τα χάπια στο ποτό του».
Βλέπω τον Δασκαλόπουλο να τρίβει το μέτωπο του σκεπτικός σαν να προσπαθεί να διώξει κάποια δυσάρεστη έγνοια.
«Συμβαίνει κάτι;»
Τον ρωτάω.
«Ξέρεις ήταν από τους αγαπημένους συγγραφείς της πεθεράς μου, όχι ότι εκτίμησα ποτέ το γούστο της αλλά κάθε τι που την φέρνει στο μυαλό μου μου προκαλεί μια στιγμίαια συσκότιση»
Προσπαθώ να κρύψω το γέλιο μου τοποθετώντας την παλάμη μπροστά απ’ το στόμα. Ο καθένας έχει τα θέματα του σ’ αυτή την πόλη, σκέφτομαι…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου