Έγκλημα στη Ρώμη

Σηκώθηκε από τον βελούδινο καναπέ και λικνιζόμενη γέμισε την πίστα, το σώμα της ένα θαύμα της γεωμετρίας, περιχυμένο με κατράμι. Τη σίμωσα δειλά γευόμενος με την όσφρηση τη χαρακτηριστική μυρωδιά βρεγμένου χώματος και καρυκευμάτων που ανέδιναν οι πόροι της, από τα μεγάφωνα δραπέτευε το “strange” της Grace Jones και για ένα δευτερόλεπτο αναλογίστηκα πόσο της έμοιαζε, ένα δευτερόλεπτο που αρκούσε για να μου θωπεύσει παιχνιδιάρικα τον καβάλο ακουμπώντας την ένωση των αγαλματένιων γλουτών της πάνω του. Ύστερα όλα διαλύθηκαν από το δυνατό και επίμονο τράνταγμα της πόρτας. Δύο νεαροί καραμπινιέροι στέκονταν στο κατώφλι δηλώνοντας μου ότι τελώ υπό κράτηση.

«Δεν καταλαβαίνω»

«Η παραβίαση του αντικαπνιστικού νόμου στη χώρα μας τιμωρείται αυτεπάγγελτα. Καπνίζατε επί τρεις συνεχόμενες μέρες στο δωμάτιο αγνοώντας τις υποδείξεις του προσωπικού, αρνούμενος να πληρώσετε το προβλεπόμενο πρόστιμο. Ακολουθήστε μας σας παρακαλώ»

«Αυτό είναι σίγουρα απ’ τ’ άγραφα. Σε στέλνω για επαγγελματική αποστολή στη Ρώμη με έξοδα του έλληνα φορολογούμενο και με παίρνεις από τα κρατητήρια του Termini για να επικοινωνήσω με την πρεσβεία. Είσαι τελείως ηλίθιος! Ξέρεις τι έχει να γίνει άμα το μάθει κάνας ρουφιάνος δημοσιογραφίσκος; Ούτε ο Γάγγης δεν θα μας ξεπλένει!»

Πριν προλάβει να τελειώσει τον εξάψαλμο ο Δακαλόπουλος ένας κομψός κύριος με δερμάτινη καμπαρντίνα παραμέρισε τους φρουρούς μου και με προσέγγισε κάνοντας μου νόημα να κατεβάσω το ακουστικό. Οι γειτονικές αρχές, στο άκουσμα της ιδιότητας μου, δεν είχαν αργήσει να μου βρουν δικηγόρο σκέφτηκα αλλά μετά τις πρώτες κουβέντες μας συνειδητοποίησα πως είχα πέσει απελπιστικά έξω στις εκτιμήσεις μου.

«Αξιωματικός Φάμπιο Σκάτα, λυπάμαι πολύ για την ταλαιπωρία κύριε Γκότση. Οι συνάδελφοι δεν είχαν ενημερωθεί για την αποστολή σας. Μόλις πλήρωσα την εγγύηση και τακτοποίησα όλες τις εκκρεμότητες παρακαλώ ακολουθήστε με»

***

«Αυτός είναι ο Περικλής Νυκτάρης. Απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Μπολόνια από το τμήμα μηχανολόγων, μηχανικών. Συνέχισε τις σπουδές του στο Χάρβαρντ όπου απέκτησε διδακτορικό στη θεωρία της ψηφιοποίησης. Πρόκειται, αναμφισβήτητα για έναν από τους σπουδαιότερους επιστήμονες της γενιάς του, εδώ σταματάνε και τα καλά νέα. Είναι ένας άνθρωπος ευφυέστατος αλλά και επικίνδυνος, η λέξη τρελός αποτελεί μάλλον επιεική χαρακτηρισμό για την περίπτωση του. Μιλάμε για παρανοικό»

Άναψε ένα τσιγάρο αφήνοντας με να μελετήσω τη φωτογραφία που ήταν ακουμπισμένη πάνω στο τραπεζάκι του τουριστικού καφέ απέναντι από το Κολοσαίο

«Δηλαδή;»

μετακίνησα το βλέμμα μου και τον ρώτησα

«Κατά την παραμονή του στην Αμερική ασπάστηκε το Ισλάμ και προσχώρησε σε κύκλους ακραίων σαλαφιστών. Με την έναρξη του πολέμου στη Συρία στρατολογήθηκε από το ΙΣΙΣ, όχι ασφαλώς για πάρει μέρος στο πεδίο των στρατιωτικών επιχειρήσεων, αλλά στην επιστημονική ομάδα του αυτοαποκαλούμενου χαλιφάτου ώστε να συμβάλλει στην κατασκευή και εξέλιξη όπλων μαζικής καταστροφής. Τέθηκε μάλιστα επικεφαλής της. Σύμφωνα με τις πληροφορίες των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών έχει ήδη τελειοποιήσει ένα λογισμικό που μπορεί να χακάρει τα συστήματα πλοήγησης των αεροσκαφών και να τα καταρρίψει ανα πάσα στιγμή. Μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει αυτό; Για να αποφευχθεί ένας νέος Αρμαγεδών όλες οι εταιρείες θα αναγκαστούν να καθηλώσουν τα αεροπλάνα τους στο έδαφος με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εκτός και αν καταφέρουμε να τον συλλάβουμε εγκαίρως»

«Κύριε Σκάτα Αντιλαμβάνομαι ότι ο κύριος Νυκτάρης είναι συμπατριώτης μου, ωστόσο έχει φύγει από την Ελλάδα κοντά δύο δεκαετίες τώρα και ουδέποτε απασχόλησε τις εγχώριες αρχές. Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί ζητήσατε τη συμβολή μας σε αυτή την υπόθεση»

«Γιατί, όπως ακριβώς επισημάνατε, είναι Έλληνας. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε πολύ κοντά στα ίχνη του και αν τον στριμώξουμε ίσως χρειαστεί να διαπραγματευτούμε την παράδοση του. Χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο που να μιλάει τη μητρική του, μπορεί να μιλάει άπταιστα Ιταλικά, Γερμανικά, Αραβικά και Αγγλικά αλλά πάντα η μητρική χτυπάει άλλες χορδές. Ο Νυκτάρης δεν είναι ένας καμικάζι, γνωρίζει ότι η ζωή του είναι πολύτιμη για το σκοπό που την έχει αφιερώσει. Ίσως επιχειρήσει να διαφύγει, αλλά όχι παίρνοντας στο λαιμό του όσους περισσότερους μπορεί. Καταλαβαίνεται τι εννοώ. Γι αυτό θα ήθελα κατά την παραμονή σας εδώ να είστε στη μέγιστη επιφυλακή και να καπνίζεται λιγότερο…»

Τελείωσε την τελευταία του φράση με ένα καλοπροαίρετο μειδίαμα. Ένευσα συγκαταβατικά.

«Και κάτι άλλο»

Με σταμάτησε πριν προλάβω να σηκωθώ, έβγαλε μια φωτογραφία και τη απίθωσε πάνω στη φορμάικα. Κοιτάζοντας την κόντεψαν να μου κοπούν τα πόδια. Στο πλαίσιο της απαθανατιζόταν η γυναίκα που λίγες ώρες νωρίτερα είχα δει στον ύπνο μου.

«Αυτή είναι η σύντροφος του»

Μου είπε δείχνοντας να μην αντιλαμβάνεται την ταραχή μου.

«Ονομάζεται Grace Pinot και έχει καταγωγή από τη Γουαδελούπη. Παρακολουθείται επί εικοσιτετραώρου βάσης αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει υποπέσει στο μοιραίο λάθος, αυτό περιμένουμε να το κάνει αύριο»

«Πως είστε τόσο σίγουρος;»

«Για τον απλό λόγο ότι ο κύριος Νυκτάρης κλείνει τα τριαταοχτώ του, και θα επιδιώξει να έρθει σε επαφή μαζί του με κάθε κόστος. Όπως σας είπα, θα ήθελα να ήσαστε σε επιφυλακή»

***

Και ξαφνικά, ήμουν ερωτοχτυπημένος. Όχι με την απλή, καθημερινή έννοια, αλλά με μια μεταφυσική χροιά που επισφράγιζε το γεγονός ότι είχα δει τη γυναίκα των ονείρων μου στον ύπνο μου προτού αντιληφθώ την ύπαρξη της στον πραγματικό κόσμο και την εγγύτητα μας στην πιο όμορφη Ευρωπαική πόλη. Δεν είχα την παραμικρή διάθεση να παραμείνω σε ένα αφιλόξενο δωμάτιο ενός τετράστερου αποστειρωμένου ξενοδοχείου ευθυγραμμισμένου στην αντικαπνιστική υστερία. Οι πύρινοι δρόμοι της αιώνιας πόλης με καλούσαν έξω για να την εντοπίσω, μπορούσα να ταυτοποιήσω τη διεύθυνση της ανατρέχοντας στο σύστημα της Κομισαρίας, αλλά το ένστικτο μου έλεγε ότι αρκούσε απλά να το ακολουθήσω για να τρακάρω πάνω της. Ξεκίνησα από το trastevere και κατηφόρισα κινούμενος προς τις Πυραμίδες. Φευγαλέα, η φιγούρα της εμφανίστηκε να στρίβει στην Beniamin Franklino, την ακολούθησα σαν εκπαιδευμένο λαγωνικό αντικρίζοντας να ανοίγει την πόρτα ενός ημιυπόγειου μπαρ, εξωτερικά έδινε την εντύπωση ενός πριβέ κλάμπ, λίγα λεπτά αργότερα θα διαπίστωνα ότι επρόκειτο ακριβώς για τέτοιο. Ημίγυμνες τροφαντές οδαλίσκες, σύγχρονοι αχόρταγοι Καλιγούλες, κοινωνοί μιας νέας Πομπηίας πρόθυμοι να επωφεληθούν παντοιοτρόπως από τα σαρκικά κάλλη και τους απαγορευμένους καρπούς των ηδονών.

Σηκώθηκε από τον βελούδινο καναπέ και λικνιζόμενη γέμισε την πίστα, το σώμα της ένα θαύμα της γεωμετρίας, περιχυμένο με κατράμι. Τη σίμωσα δειλά γευόμενος με την όσφρηση τη χαρακτηριστική μυρωδιά βρεγμένου χώματος και καρυκευμάτων που ανέδιναν οι πόροι της, από τα μεγάφωνα δραπέτευε το “strange” της Grace Jones και για ένα δευτερόλεπτο αναλογίστηκα πόσο της έμοιαζε, ένα δευτερόλεπτο που αρκούσε για να μου θωπεύσει παιχνιδιάρικα τον καβάλο ακουμπώντας την ένωση των αγαλματένιων γλουτών της πάνω του.Ύστερα διέκρινα από το κλειστό παραβάν του σεπαρέ τη μεταλλική κάννη να με σημαδεύει. Πρόλαβα τελευταία στιγμή να τη γυρίσω προς το μέρος της πριν εκπυρσοκροτήσει το όπλο και ο εκκωφαντικός κρότος σπείρει τον πανικό. Μια άλικη λίμνη σχηματίστηκε ανάμεσα στα μαύρα στητά στήθη της. Βρεγμένο χώμα, καρυκεύματα εξωτικών παραδείσων, αναθυμιάσεις μελάσας και ζαχαροκάλαμου από πικρό ρούμι Καραϊβικής. Το σώμα της πάγωνε στα χέρια καθώς ανάμεσα στις ιαχές και τις κραυγές μπορούσα να ξεχωρίσω μονάχα εκείνη που φώναζε Policia. Όμως άλλη έγνοια δεν είχα από το να της δώσω ξανά πνοή. Αυτό και μόνο αυτό με ενδιέφερε όσο οι άνδρες των ειδικών δυνάμεων έριχναν στο πάτωμα και ακινητοποιούσαν τον Νυκτάρη...