Ρεζερβέ για δολοφόνους (Αστυνομικό flash fiction)

Η απαλή μελωδία του “Let it be” δραπέτευε από τα μεγάφωνα και σαβάνωνε τα πτώματα. Το αίμα πότιζε τη βελούδινη φόδρα των καναπέδων σα λιπαρό κρασί που κάποιος είχε ρίξει από το τραπέζι και τα σιδερικά, κρατημένα ακόμα στις άκαμπτες παλάμες, κάπνιζαν αχνά έχοντας κάνει τη δουλειά τους περίφημα.
«Πόσοι ήταν;»
«Δώδεκα, σαν τους Αποστόλους»
«Και ποιος έδωσε το μοιραίο φιλί;»
«Αυτός με την τρύπα στο μάγουλο, ήταν ο ίδιος που είχε κάνει και την κράτηση»
Άνοιξα την πόρτα υποδεχόμενος τη Χίλντα στην αγκαλιά μου, αρκούσε μόνο ένα φιλί της για να καταλάβω τα πάντα. Δεν ήταν το αντρικό άρωμα που πετάριζε στην ατμόσφαιρα, ούτε η φωτογραφία από την πρώτη μας επέτειο που είχε μετακινηθεί απ’το ράφι, ούτε καν οι κλειστές κουρτίνες που έκρυβαν τη θέα του επιβλητικού φωταγωγημένου καθεδρικού της πόλης (διασωθείς σαν από θαύμα από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς μισό αιώνα νωρίτερα). Ήταν το φιλί της, η ψυχρή μεταλλικότητα των χειλιών της που με διαπέρασε σύγκορμο σαν το άγγιγμα της κάννης επισφραγίζοντας την καταδίκη μου…

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εκτέλεση